Het was de heer Felix Choppinet (notaris en tijdelijk burgemeester van Edingen) en diens echtgenote Maria Carolina Negrie die in 1876 aan de basis lagen van de oprichting van een Hospice (Godshuis) in de Lindestraat te Herne. Dit blijkt uit de gedenksteen die was aangebracht in de voorgevel boven de ingang van het oude reeds verwijderde gebouw.
Pas op 25 oktober 1880 namen de eerste bewoners, 4 religieuzen (Franciscanessen van de ‘Notre Dame du Sacré Coeur’ in Mons) en 11 weeskinderen, hun intrek in het gebouw. In die periode werden ook enkele ouderlingen opgenomen. In 1901 werd het werk voor weeskinderen opgeheven en kwam het huis tot zijn eerste bestemming: een tehuis voor ouderlingen, een rusthuis.
In 1904 werd bijgebouwd (zaal voor zieken, …) en werd een aanpalend stuk grond aangekocht.
In 1921 verbleven in het tehuis 12 zusters en 50 ouderlingen. In de periode van 1876 tot 1959 groeide de kloostergemeenschap van de Franciscanessen van Herne aan met 25 religieuzen.
Echter, in 1959 waren er nog slechts 6 zusters van de Congregatie van de Franciscanessen van Onze-Lieve-Vrouw van het H. Hart. De geestelijke overheid vond dat de zustergemeenschap te klein en te oud geworden was en besloot dat voornoemde Congregatie zou opgenomen worden door de Congregatie van de Zwartzusters Augustinessen van Halle. Deze integratie gebeurde op 27 november 1959.
 |
Onmiddellijk werden de nodige maatregelen getroffen om de vervallen gebouwen te moderniseren. De gebouwen werden aangepast om 50 bewoners te kunnen huisvesten, nadien volgde nog een uitbreiding met kamers voor de zusters. De vroegere benaming “Hôpital Saint Felix” werd vervangen door de benaming “Rusthuis Sint-Felix v.z.w”. Op 5 maart 1985 legde de Vlaamse Gemeenschap in een decreet over de bejaardenzorg bepaalde normen (architectonische, personeel, brandveiligheid, …) op aan de rusthuizen. Zalen en kamers dienden heringericht te worden om aan de erkenningsnormen te voldoen. |
De leiding van het rusthuis was tot in november 1990 in de handen van religieuzen. De overste deed, voor de verzorging van de bewoners, beroep op 3 medezusters en 14 lekenpersoneelsleden.
Omwille van het verminderd aantal roepingen zag de Congregatie zich verplicht de zusters uit Herne terug te roepen; dit gebeurde op 5 november 1990. Intussen had de beheerraad in juni 1989 een lekendirecteur benoemd, zodat na een overgangsperiode (tot november 1990) enkel nog lekenpersoneel werkzaam was in de instelling. De inrichtende macht van het rusthuis bleef echter de Congregatie Zwartzusters Augustinessen van Halle.
Door de snelle maatschappelijke evolutie (toename van het comfort, nood aan privacy, …) en het feit dat er steeds meer afwijkingen op de bestaande erkenningsnormen dienden te worden aangevraagd, drong een nieuwbouw zich op. De beheerraad besliste daarom reeds in oktober 1988 om een aanvraag in te dienen voor het optrekken van een nieuwbouw bestaande uit 60 rusthuisbedden en 13 serviceflats.
In oktober 1989 gaf de bevoegde overheid zijn principieel akkoord om dit project te realiseren. Vanaf die datum werd gestart met de concrete uitwerking en met het bewandelen van een lange administratieve weg. De eigenlijke bouwwerken startten pas in 1995 en namen uiteindelijk twee jaar en zeven maanden in beslag.
Op 7 november 1997 verhuisden 49 bewoners naar de nieuwbouw, nieuwe residenten werden opgenomen vanaf 10 november. De serviceflats bereikten eind december 1997 het stadium van definitieve afwerking.
Door de uitbreiding van de beddencapaciteit, de ingebruikname van de serviceflats en de nakende erkenning als rust- en verzorgingstehuis, kende de instelling een voortdurende groei van het personeelsbestand. Op 1 januari 1998 kreeg het Rusthuis Sint-Felix een erkenning als rust- en verzorgingstehuis voor 23 bedden.
De oude gebouwen, meer dan honderd jaar oud, werden begin 1998 gesloopt om plaats te maken voor een tuin, wandelpaden en een bezoekersparking. Een vertrouwd beeld voor vele inwoners van Herne verdween …
De vergrijzing van de bevolking enerzijds en de toegenomen zorgbehoevendheid van de opgenomen residenten anderzijds, liet toe dat de overheid een bijkomende erkenning verleende voor rust- en verzorgingstehuisbedden. Vandaag beschikt het rusthuis over 46 woongelegenheden erkend als rust- en verzorgingstehuis en 14 woongelegenheden erkend als rustoord.
Om aan de toenemende vraag van opnamen voor een kortere periode (revalidatie na ziekenhuisopname, tijdelijke onbeschikbaarheid van mantelzorgers, …) tegemoet te komen, werden in maart 2003 bijkomend 3 bedden kortverblijf in gebruik genomen. In juni 2010 werd nog 1 extra verblijfseenheid bekomen, hetgeen het totaal aantal bedden kortverblijf op 4 brengt.
Gelet op het diverse zorgaanbod in onze voorziening (rusthuis, rust- en verzorgingstehuis, kortverblijf, serviceflats) werd de naam van de instelling gewijzigd : “Rusthuis Sint-Felix” werd “Woonzorgcentrum Sint-Felix”.
Niettegenstaande het pleidooi van de overheid voor "administratieve vereenvoudiging" nam de complexiteit van regelgeving aleen maar toe. Dit noopt in oktober 2013 de inrichtende macht tot het oprichten van een overkoepelende vereniging "Solidum" waarin onze 8 woonzorgcentra zijn vertegenwoordigd. Dit bood de mogelijkheid om stafmedewerkers (kwaliteitszorg, IT, preventie, HR, ...) aan te trekken die voor al onze woonzorgcentra werken.
Mits het voldoen aan enkele, bijkomende normeringen werden de 13 serviceflats in 2017 erkend als groep van 13 assistentiewoningen. Een volledige nieuwbouw-vleugel zorgde vanaf oktober 2021 voor 38 bijkomende assistentiewoningen. Van de 13 oorspronkelijke serviceflats worden nog 4 assistentiewoningen in gebruik gehouden.
Allesomvattend beschikt WZC Sint-Felix in totaal over 60 woongelegenheden in het woonzorgcentrum, 4 verblijfsplaatsen kortverblijf en 42 assistentiewoningen. We realiseren onze zorg- en dienstverlening met een 60-tal medewekers.
